Kaq e njerëzishme dhe e dlirët duket

Me njerëz Zonja ime kur përshëndetet,

Sa gjuh' e tyre ngrin e goja meket,

Guxim s'ka syri që ta shohë e tutet.

Baret ajo dhe ndjen si e lëvdojnë

Me mirësi t'përkorët e mbuluar,

Nga qiejt ngjan të jet' ajo dërguar

T'i thonë tokës ç'mrekulli sajojnë.

Nga sytë e saj buron aq ëmbëlsi,

Të jep aq endje duke e soditur

Sa vesh e merr kush vetëm e provon.

Nga buzët ngjan se jashta saj lëshon

Një shpirt të butë e dashuri-selitur

Që shpirtit tënd i thotë: Psherëti!